„wszystko, co na górze musi kiedyś spaść”

Rysunek Andrzeja Mleczki

Każda partia polityczna zwłaszcza, gdy osiąga sukces (wygra wybory) musi liczyć się z bolesnym upadkiem. Od niej samej zależy jednak, kiedy ten upadek nastąpi. W historii III RP najboleśniejszy upadek zanotował Sojusz Lewicy Demokratycznej. W kraju, który przez lata tłamszony był przez ustrój ściśle związany z Panem Leszkiem Millerem, Aleksandrem Kwaśniewskim, Józefem Oleksym, stworzono partię, która nadal czerwona była, ale jakoś estetyczniej tą czerwonością emanowała. Mało tego! SLD w 2001 roku osiągnęło wynik 41%! Po wielu aferach, w które zamieszani byli czołowi działacze partii, Sojusz wraz z UP i PD w 2005 roku spadł do poziomu 13%. O żadnym telemarku mowy być nie mogło. Upadek bolesny, do tego skazanie na długą rehabilitację.

Prawo i Sprawiedliwość, wielkie zwycięstwo… 2 lata i porażka. Klęska o tyle dotkliwa, że z  największym wrogiem, szatanem w czarnej pelerynie, Lordem Voldemortem polskiej sceny politycznej – Platformą Obywatelską RP. Tym sposobem na tron usiadła kolejna partia i narodził się kolejny ambitny plan utrzymania władzy w rękach dłużej, niż przez jedną kadencję. Koalicja z Polskim Stronnictwem Ludowym (ugrupowaniem, które potrafiłoby dogadać się w jednej chwili z Palestyńczykami i Izraelczykami, trzymając jednocześnie amerykańską flagę w ręku i wykrzykując „Allahu Akbar!” nie dostrzegając przy tym żadnego konfliktu interesów) i znowu spięcie pośladków, nadymanie się i próba utrzymania społecznego poparcia na dłużej.

W 2011 roku nastąpił test. Słaba, momentami karykaturalna opozycja, węsząca bomby w smoleńskim Tupolewie pozwala Platformie wygrać kolejne wybory i cierpliwie czeka na swój moment, a ten długo wyczekiwany moment chyba powoli nastaje. Pijar PiSu znacząco się zmienia. Marketing wskoczył na wyższy szczebel i mamy „kandydata PiS na premiera” (który jest iluzoryczny, ale PR skuteczniejszy niż przekonywanie społeczeństwa, że Putin z Tuskiem to kumple ze szkolnej ławki), do tego dyskusje eksperckie na temat „najważniejszych” społecznych spraw (nic one specjalnego do ogólnej debaty publicznej nie wnoszą, ale są niewątpliwie poważniejsze, niż wystąpienia Pana Macierewicza, który upierał się, że Rosja wypowiedziała nam 10.04.2010 wojnę) i cała ta konstruktywna krytyka rządu zaczyna najzwyczajniej w świecie popłacać, PO spada, a PiS rośnie w siłę.

Donald Tusk wygłasza więc kolejną przemową ku pokrzepieniu serc, problemy społeczne przykrywa odgrzewanymi kotletami (ustawa antyaborcyjna, in vitro)- tematami, które zawsze dominują w programach informacyjnych i publicystycznych – bo kto w takim razie będzie wspominał o debacie eksperckiej PiSu w sprawie rynku pracy, skoro w Sejmie O LUDZKIM ŻYCIU mowa! W kolejnych wyborach zabetonowanie polskiej sceny politycznej znów spowoduje walkę pomiędzy PO i PiSem. Jedni zagłosują na PO, bo PiS sektą powiewa, a drudzy na PiS, bo PO to jakaś nieudolna zgraja kolesi.  Summa summarum upadku SLD, ugrupowanie Donalda Tuska pewnie nie powtórzy, ale przegrana z Jarosławem Kaczyńskim i jego „armią” bolałaby chyba bardziej… a staje się jakby coraz bardziej realna...